Wel of niet speciaal?

Als er iets is wat nu 'hot' is dan is het inclusie. Naast de discussie over wat het nu precies is, zie en hoor ik ook andere interessante discussiepunten. Eén daarvan heeft op de één of andere manier mijn aandacht gegrepen; moeten we inclusie wel of juist niet speciaal maken?

Een deel van mij zegt; nee, zeker niet! 

Het is toch de normaalste zaak van de wereld dat iedereen er mag en kan zijn?! Of dat zou in ieder geval zo moeten zijn. Als dat zo is, dan moeten we het zeker niet speciaal maken. Dus geen extra aandacht, schreeuw als organisatie niet van de daken dat je erin geslaagd bent om inclusief te werven etc... Dat zou het 'normale karakter' van inclusie direct om zeep helpen. Tegelijkertijd zou het naïef zijn om te denken dat het echt normaal is. Want hoe groot is de kans dat iets wat zo normaal is, nu zoveel aandacht krijgt?

Het andere deel van mij, waarschijnlijk ook het grotere deel, zegt; ja, maak het zeker speciaal! Het gaat hier namelijk over kennis die we, in ieder geval tot voor kort, onvoldoende hadden. Of we waren ons hier onvoldoende van bewust, een soort onbewust onbekwaam. Hoe gaaf is het dan om te kunnen zeggen dat je met deze 'nieuwe kennis' aan de slag bent gegaan en een nog sterkere organisatie aan het bouwen bent? Een organisatie die evenwichtig is, die in staat is om (complexe) vraagstukken echt vanuit verschillende invalshoeken te benaderen en een organisatie waarin een ieder zich welkom voelt. Ik zou er trots op zijn! 

Tegelijkertijd realiseer ik me dat je hiermee impliciet zegt dat je dit als organisatie voorheen onvoldoende deed. So what?! Kwetsbaarheid lijken we allemaal te waarderen. Waarom zou je je als organisatie dan niet kwetsbaar opstellen? Een organisatie bestaat immers uit mensen.

Dus...

misschien maak je het uiteindelijk normaal door het nu speciaal te maken en loop je het 'risico' het speciaal te maken door het nu al als normaal te zien terwijl dat niet zo is.