Op vakantie naar Marokko

Mijn vakantie zit er weer op. Marokko was net als voorgaande jaren de bestemming. De samenstelling van de groep was wel anders. We gingen deze zomer op mancation. Twee vaders en twee zoons, samen op vakantie. Voor mijn zoon (Elijah) en mijzelf de eerste keer dat we zo lang alleen op pad zijn geweest. Het feit dat Elijah voor het eerst zo lang zonder z'n moeder was maakte het extra spannend, in ieder geval voor hem. Hij is namelijk echt een mama's kindje. Was ik vroeger ook, correctie dat ben ik ook.

Ik kijk terug op een geslaagde vakantie. De 10 dagen waren precies genoeg. De boys hebben het naar hun zin gehad en zich de hele vakantie keurig gedragen. Oké, bijna de hele vakantie dan. Wij, de vaders, konden ook echt genieten. Dit had alles te maken met de leeftijden van onze zoons. Te jong om alleen op vakantie te gaan, maar oud genoeg om zichzelf ook te kunnen vermaken. Tijdens zo'n vakantie gebeuren er soms dingen die opvallend zijn of je ontmoet (bijzondere) mensen. Het zijn in ieder geval noemenswaardige dingen. Ik wil er ook een paar met jullie delen.

Online heb ik wat foto's en filmpjes gedeeld. Natuurlijk alleen van de leuke en grappige momenten ;). Lang niet alles was goed. Genoeg om over te klagen. Het eten was niet altijd top, service zoals we die gewend zijn was ver te zoeken en weinig mensen die Engels spreken. Genoeg redenen om je te irriteren, maar onbewust hebben we ervoor gekozen om ons snel aan te passen. Ging zonder enige vorm van overleg. Aan het eind van de vakantie realiseerden we ons dat de vervelende dingen, die ik eerder noemde, als het ware niet bestonden. Ze kregen geen aandacht en daarmee ook geen groei.

Eén van de avonden zaten we op het resort. Iedereen op z'n eigen telefoon bezig, inclusief de kinderen. Natuurlijk maak je dan even gebruik van de gelegenheid om te appen. Kreeg ik in één van de app-gesprekken de vraag; vind hij het dan niet erg dat je nu aan het appen bent? Hij is in dit geval mijn maatje Patrick. Nee antwoordde ik. Daarna zou de uitleg volgen. Ik zocht een manier om onze vriendschap te omschrijven. Een omschrijving die, als je ons van een afstandje zou bekijken, allesomvattend zou zijn. Niet dat ik heel muzikaal ben, verre van zelfs maar ik kwam bij het volgende uit; "onze vriendschap is als een soort accordeon. We komen soms heel dichtbij elkaar. Dan hebben we serieuze gesprekken, genieten we van elkaars uber Hollandse humor, eten we samen en kijken we samen naar voetbal. Er zijn echter ook momenten dat we elkaar de ruimte geven zodat een ieder zijn eigen ding kan doen. En zo ontstaat de muziek die al jaren speelt.

Tijdens een trip naar Ourika ontmoetten we een Frans gezin. Man, vrouw en twee kinderen. Onderdeel van de trip was een klim van 20 minuten. Door de bergen, inclusief hobbelige paden, klimmen op rotsen etc. Op 't eerste gezicht niks aan de hand. Totdat je goed keek. De man van het gezin was praktisch blind en liep op slippers. Zijn vrouw begeleidde hem grotendeels, met hier en daar wat hulp van de gids. De samenwerking tussen de twee was briljant. Zij gaf duidelijke instructies en hield zijn hand vast. Hij luisterde goed en volgde elke aanwijzing nauwgezet. In m'n meest gebrekkige Frans gaf ik ze een compliment. Ik was oprecht onder de indruk van wat ik zag. Tegelijkertijd ontstond er bij mij ook een soort nieuwsgierigheid. Is hij zo geboren? Heeft hij een ongeluk gehad? Hoe lang is dit al zo? Ik heb ze de vragen niet gesteld. Niet het moment en niet de plek. Hoe dan ook, het was mooi om te zien. Patrick keek me op een gegeven moment aan en zei; "dit is wat ik nastreef, deze vorm van liefde." Het was een mooie slotzin van één van onze eerdere gesprekken in die 10 dagen.

De zoon van het Franse gezin had in Elijah en Andrew al snel nieuwe vriendjes gevonden. Niet dat ze elkaar verstonden hoor. Want hij sprak Frans en Andrew & Elijah Nederlands. Toch konden ze door middel van non-verbale communicatie elkaar prima verstaan. Een glimlach, een arm om de schouder en samen dansen... het was hun manier om te zeggen; ik vind je tof en heb je geaccepteerd als mijn (tijdelijke) vriend. Zo makkelijk gaat contact leggen dus. Heerlijk!

De vakantie stond ook in het teken van quality time tussen vaders en zoons. Patrick wist niet beter. Dit was wat hij mee had gekregen van zijn ouders, met name van zijn vader. Ze zijn nog steeds samen. Voor mij was het allemaal minder vanzelfsprekend. Mijn ouders zijn al heel lang niet meer bij elkaar en voor zover ik me kan herinneren heb ik niet heel veel van dit soort momenten met m'n vader gehad. Ik neem 'm niks kwalijk hoor. We maken allemaal wel eens keuzes die niet in het voordeel van de ander zijn, maar wel van onszelf. Toch? Hij dus ook. Maar goed, deze vakantie was er één voor mij en m'n zoon. Om onze band verder te versterken. Of het gelukt is moet je me later nog maar een keer vragen.

Op vakantie kom je natuurlijk ook altijd mensen uit Nederland tegen. Wij kwamen Rashid, zijn zoon en de vader van Rashid tegen. We raakten aan de praat. Uiteraard over de vakantie, maar ook over onze kinderen en ervaringen die we in de loop der jaren hebben opgedaan. Het ging allemaal heel soepeltjes. Op een gegeven moment was het tijd om te gaan eten. Rashid en zijn gezelschap gingen buiten het resort eten en wij op het resort. Tijdens het diner maakte Patrick me bewust van een opmerkelijk tafereel. Tijdens het gesprek was hem iets opgevallen. Het gesprek was een mix tussen ABN en straattaal. We hadden dus op de één of andere manier bedacht dat het oké was om straattaal te gebruiken in een gesprek Rashid. Gebeurde waarschijnlijk in een fractie van een seconde, want ik kan het exacte moment niet eens terughalen. Achteraf denk ik dat het puur gebaseerd was op vooroordelen. Auw! Patrick en ik konden er beide om lachen, maar confronterend was het wel. 

Misschien een beetje mosterd na de maaltijd, maar bovenstaande gebeurtenissen heb ik in willekeurige volgorde beschreven. Ik vind het soms leuk om met cijfers te werken, dus nog even een laatste oordeel over de vakantie...

Al met al geven we deze vakantie een dikke acht! Genoten van de eerste tot de laatste seconde.